Ik ga de jongste van de basisschool ophalen. Terwijl ik sta te wachten, valt een jongetje als hij het schoolplein af komt rennen. Hij gaat huilen en tegelijkertijd roept hij ma-maaaa… Fijn, mama komt aansnellen, gaat door de knieën en troost het kind.

Ik denk aan mijn kinderen. Hoe moet dat nu? Zouden ze nu ineens pa-paaaa…gaan roepen als ze vallen? Volgens mij zit op dat pijnmoment mama ingegroeid in het ‘pijngeheugen’.

Hoe moet dat dan? Natuurlijk, ik luister ook als ze nog wel eens mama zeggen. Opgelost? Nee dat niet, want ik ben geen mama. Het is een rol.

Maar die vervul ik met liefde. En met pijn, in het geheugen.